«و إذ قال ربّك للملئكة إنّى جاعل فى الأرض خليفة قالوا أتجعل فيها من يفسد فيها و يسفك الدّماء و نحن نسبّح بحمدك و نقدّس لك قال إنّى  أعلم ما لا تعلمون»(320) از آيه‏ى فوق نكته‏هايى استفاده مى‏شود. از جمله:

 الف - تنها مسئله‏اى كه خداوند با كارگزارانش مطرح كرد، خلقت انسان است.

 ب - انتصاب خليفه و جانشين و حاكم الهى تنها از سوى خداوند است.

 ج - انسان جانشين و خليفه‏ى هميشگى خداوند بر زمين است. كلمه‏ى «جاعل» اسم فاعل و رمز تداوم است.

 د - فرشتگان يا از طريق اِخبار الهى يا سوء سابقه‏ى انسان‏هاى قبل از حضرت آدم‏عليه السلام در عوالم ديگر يا در همين عالم يا به دليل پيش بينى صحيحى كه از انسان خاكى و مادى و تزاحم‏هاى طبيعى آن‏ها داشتند، خونريزى و فساد انسان را پيش بينى مى‏كردند.

 ه - فرشتگان، فساد و خونريزى را كار هميشگى انسان مى‏پنداشتند؛ «يفسد و يسفك»، فعل مضارع نشانه‏ى استمرار است.

 و - طرح لياقت خود، اگر بر اساس حسادت نباشد، مانعى ندارد؛ «و نحن نسبّح».

 ز - براى قضاوت كردن بايد تمام خيرات و شرور را كنار هم گذاشت و نبايد زود قضاوت كرد.

 ح - عبادت و تسبيح در فضاى آرام تنها معيار لياقت نيست.

 ط - هر كس بر اساس اطلاعات و برداشت خود سخن مى‏گويد. در جهان بينى ملائكه، هدف آفرينش تنها تسبيح و حمد است. ابليس نيز اول كار را مى‏بيند و مى‏گويد: من از آتشم و آدم از خاك و زير بار نمى‏رود، اما خداوند متعال مجموعه را مى‏بيند كه انسان بهتر است و مى‏فرمايد: «إنّى أعلم ما لاتعلمون».
 ى - توقع نداشته باشيد همه‏ى مردم بى چون و چرا سخن يا كار شما را تصديق كنند. زيرا فرشتگان نيز از خدا سؤال مى‏كنند و مطيع بودن و تسليم بودن، منافاتى با سؤال كردن براى رفع ابهام ندارد.(321)